| Nawigacja |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
Arthur Wilkinson
Kraj: Australia
Ur.: Milthorpe, 1911 r.
Przydomek: Bluey
Star Championship:
16. miejsce 1931
3. miejsce 1933
10. miejsce 1934
5. miejsce 1935
Indywidualne Mistrzostwa Świata:
3. miejsce 1936
1. miejsce 1938
|
|
|
Dziś mało kto wie, że ten gwiazdor przedwojennego Dirt Tracka miał w rzeczywistości na imię Arthur.
Na całe życie przylgnął bowiem doń przydomek "Bluey", będący australijskim synonimem słowa
"rudzielec".
Bluey został amatorskim jeźdźcem w 1927 roku i szybko stał się jednym z lepszych żużlowców na
Antypodach. Rok poźniej, mając 17 lat ruszył na podbój Wielkiej Brytanii. Był dobrze przygotowany do drogi
- mieszkańcy miasteczka zebrali dla niego 300 funtów oraz zaopatrzyli w list polecający do Buzza Hibberda,
doświadczonego zawodnika z Australii. Początkowo Bluey nie radził sobie najlepiej i musiał zarabiać na
utrzymanie pracując jako mechanik. Wszystko zmieniło się gdy w 1929 roku został zawodnikiem West Ham.
Barw Młotów bronił aż do 1939 roku, sięgając z tym zespołem po kilka medali w ligowej rywalizacji. Przez
ten okres Australijczyk zdobył dla swej drużyny rekordową wówczas sumę punktów, która przekroczyła 1500.
Kariera Wilkinsona to przede wszystkim jednak sukcesy indywidualne. W pierwszym finale IMŚ w historii
był poza zasięgiem rywali i zwyciężył z kompletem punktów. Niestety ówczesne przepisy (dodawanie
punktów z eliminacji) pozwoliły mu cieszyć się jedynie z brązowego medalu. Rok później z występu w finale
wyeliminowała go kontuzja.
Mało brakowało a z tego samego powodu ominąłby go finał w 1938 roku. Dzień wcześniej uczestniczył
w kraksie podczas meczu ligowego i istniało podejrzenie złamania obojczyka. Bluey nie zgodził się na
prześwietlenie w obawie przed wycofaniem z finału przez lekarzy. Zamiast tego oddał się w ręce masażystów
piłkarskiego Tottenham Hotspur. Nazajurz wystartował w specjalnym gipsowym opatrunku, a "skórę" włożył
z pomocą swych mechaników. Dodatkowo w czasie zawodów nabawił się kontuzji nogi, lecz nie przeszkodziło
mu to w skutecznej jeździe. Bluey zdobył w finale 14 punktów - tyle samo co Amerykanin Jack Milne. Jednak
tym razem regulamin był dlań szczęśliwy. Wilkinson miał nad Amerykaninem punkt przewagi z eliminacji
i został Mistrzem Świata!. Po tym sukcesie jego podobizna znalazła się w Muzeum Figur Woskowych Madame
Tussaud w Londynie.
Po raz ostatni pojawił się na torze w 1939 roku w zorganizowanym przez Johnie Hoskinsa turnieju
charytatywnym. Na czas wojny wyjechał do Australii. Uważany był powszechnie za odludka - spędzał na
stadionach tak mało czasu jak tylko to było możliwe. Również jego hobby wyłamywały się ze stereotypu
żużlowca. Interesował się bowiem twórczością Szekspira oraz psychlogią. 27 lipca 1940 roku wracając
motocyklem ze swą żoną z teatru w Sydney, zderzył się z ciężarówką. Wilkinson nie przeżył tego wypadku.
Tak oto, w wieku 29 lat, zginął jeden z najlepszych zawodników w historii tego sportu.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
